معرفی استان فارس
واژه‌ی «فارس» در کتیبه‌های هخامنشی به نام «پارسه» و در نوشته‌های یونانی به شکل «پرسیس» ثبت شده است. از دیرباز این‌جا محل سکونت قوم عیلامی و ایل‌های بختیاری و … بوده است. این استان دربردارنده‌ی آثار باستانی و تاریخی مهمی است که از پایگاه‌های ارزشمند تمدن ایران به شمار می‌آید، همانند تخت جمشید، نقش رستم، شهر استخر، باغ‌های گوناگون، و نیز آرامگاه‌های بزرگانی چون حافظ، سعدی و… . نقش اقتصادی فارس بویژه در کشاورزی، صنعت و گردشگری انکارناپذیر است.
شهرهای لارستان، اِوَز، خُنج، فیروزآباد، کازرون، جَهرُم، مَرودشت، فَسا، لامِرد، کارزین، گله‌دار، داراب، سَروستان، اِقلید، آباده و… در این استان قرار دارند. طبق گزارش سرشماری مرکز آمار ایران در سال جمعیت استان در سال1390شمسی، 4,596,658 تن بوده است.
مرکز استان شهر شیراز است که جمعیتش در سال 1390 شمسی، 1,460,665 نفر بوده است. اهل‌سنت در این شهر حضور داشته و مسجدی به نام «رسول اکرم» دارند. نخستین مسجدی که در عصر حاضر برای اهل‌سنت بنا شد، نمازخانه‌ای به نام «حَسَنَین» بود که توسط دکتر علی مظفریان و همیاری مردم ایجاد گردید.
اهل‌سنت در این شهر یک مرکز قرآنی به نام «محمد بن جزری» راه‌اندازی کرده‌اند که به آموزش قرآن و مسائل دینی مشغول است. هم‌چنین مسؤولان انتشارات «ایلاف» از اهل‌سنت‌اند. جمعیت آنان در حدود 25,000 برآورد می‌شود. بیش‌تر اهل‌سنت از شهرهای مجاور آمده‌اند و به بازرگانی، تحصیل، کارمندی و… اشتغال دارند. مذهب فقهی رایج، شافعی است، جز تعداد اندکی که از مناطق حنفی آمده‌اند.
تمرکز اهل‌سنت در جنوب فارس و در شهرهای مجاور با هرمزگان است، همانند اِوَز، خُنج، گله‌دار و لارستان. از مساجد و مراکز دینی متعددی برخوردارند که در بخش بعدی به آن پرداخته خواهد شد. در این شهرها و روستاهای توابع، جمعیت اهل‌سنت 140,000 نفر تخمین زده می‌شود. فقه شافعی رایج است. پوشش مذهبی اهل‌سنت در این منطقه بویژه در روستاها، لباس عربی است.